Blog

Huiskamer Demonstratie: Onvergetelijke Verhalen

Tijdens een ontmoeting met en nicht die vroeger veel huiskamer demo’s verzorgde kreeg ik een verhaal wat ik allang vergeten was. Huiskamer demo’s zijn minidemonstratie mediumschap in welke setting dit plaats vond was aan diegene die het organiseerde. Denk aan een soort Tupperware party. Dan niet met plastic bakjes die je nooit meer gebruikt en achter in de kast teug vindt als je een nieuwe keuken krijgt. Nee, een avond met contacten uit de spirituele wereld, hele andere boodschappen dus. En je bepaalt zelf dus de samenstelling. Vrienden, collega’s, jeu de boule club, of wat dan ook.

Maar goed je hebt het idee!

Die nicht dus, die organiseerde dit vaker altijd met andere mensen. En deze keer was het een intieme setting.
Met haar vriend, haar schoonmoeder en toenmalige vriend van haar schoonmoeder. Dit was zo’n 21 jaar geleden.

Ik wist niets van de familie van haar vriend. We gaan beginnen, ik stel me open, stem me af hoe je het wilt noemen. En als eerste kwam er een man. Met de energie van vader en ik voelde dat hij neergeschoten was. Ik zag een buitenlandse omgeving en ik beschreef deze man zelf zag ik het pistool. Waarom zou je denken, maar dat bleek later van belang te zijn. Iets met politieonderzoek of zo.
Ik voelde dat ik bij de vrouw moest zijn, maar ze zei nee, dit is niet mijn vader. Ik zeg nu hij komt echt als vader en ik word naar jou getrokken. Ik ga kijken wat er is. Ik wist het niet en vroeg haar of ze dan wel het verhaal begreep en dat hij wel vader was. En toen ze ja zei, vloog de tv aan en uit. De vriend van mijn nicht reageerde toen ook en zij het is mijn vader maar dit weet niemand.

En alle lichten aan en uit.

Ik ging door en de wind was voelbaar in de kamer.
Er volgende nog veel meer contacten en boodschappen. Maar wat duidelijk was. Deze meneer moest komen.
Deze woorden moesten gesproken worden.
We hebben zoiets nog een keer meegemaakt in een ander huiskamer demo in een andere samenstelling.
Daar waren vriendinnen bij elkaar. En ik kwam met een Engelse man met allerlei bewijzen. En ik voelde ik moet bij jou zijn, een vriendin van mijn nicht. Ze vertelde me dat ze daar echt dacht, nu gaat ze toch helemaal fout want deze vriendin heeft niet zo’n vader.
En wat bleek spirit weet het wel. Want alles klopte nog veel meer bewijzen kwamen en ze herkende alles. Toen ik aan de boodschap begon. Vlogen de deuren open. En weer iets met de tv, ik weet niet meer wat we dachten zenders die op en af liepen. En ook hier kwam dus zoveel energie vrij bij de boodschap van liefde die eindelijk gebracht kon worden.

En dit is waarom ik zo van demonstraties mediumschap houd. Je bedient spirit en je bereikt zoveel meer mensen. Daarom lieve mediums geef je demo’s houd je contacten zo kort en krachtig als mogelijk. Wat hoe meer er komen, hoe meer we spirit dienen. Alles langer dan een minuut of 12 is eigenlijk gewoon een 1-op-1 sessie.
Dus train jezelf, door bv kleinere demo’s te geven. Zodat spirit een stem kan krijgen.
Laat het niet om jou mooie skills draaien of hoe je zo goed het overkomt. Nee, geef wat je opgediend krijgt.
Verander niets en vul niet te veel zelf in. Dan dien je spirit, en is het voor het publiek ook leuk en gevarieerd om te kijken.

Dank je nichie voor de herinnering van deze verhalen.

Rosita X

PS wil je een demo meemaken dat kan hier.

Wil je leren nog beter te worden dat kan hier.

En anders bedankt voor het lezen.
Want over spirit praten maakt ze meer “levend” dan je denkt.

Mijn zoektocht naar God en spiritualiteit.

Zoek en gij zult vinden? En wat heb ik gezocht.
God, heb ik gezocht en heb ik het gevonden die God? Ik zocht overal, in boeken, in verhalen, naar die ene God waar iedereen over praat.
Jouw God uit jouw boek.
Wat heb ik gezocht om te vinden wat men bedoelde met de verheerlijking van iets wat groter is dan de wereld, een verafgoding van iets wat oordeelt en regels heeft. Ik zal even uitleggen waar dit vandaan kwam.

Als kind is me nooit opgelegd iets te geloven. Ik mocht kiezen wat ik wilde. Mijn opvoed ouders hebben me vrijgelaten in de vragen en ook in de zoektocht.
“De hemel moest wel mooi zijn want er kwam nooit iemand terug” was wel zo’n beetje de gelovigste uitspraak die er was.
Mijn buren waren gelovig, althans ze bidden tijdens het eten:
Heere zegen deze spijzen Amen, was het gebed wat gedaan werd.
Ik vroeg wie die Heere was en het antwoord was God.
Ik vroeg wie God was en ik kreeg de uitleg die waakt over ons. Ik heb ook nog gevraagd wat spijzen waren, ik was 6.

Er kwamen 2 meisjes in de klas die praten geen Nederlands en zongen leuke liedjes die ze iedereen leerde, wij leerde ze de onze.
Ze kwamen uit Marokko, hun vader sprak wel wat Nederlands. En via hem vroegen ze of ik kwam eten. We aten met onze handen. De oudste zus zat ik de hoek op haar knieën en vertelde woorden die ik niet kende, net als de liedjes ook zingend. Ik vroeg de vader wat voor liedje dat was en hij zei ze is in gebed naar Allah of met Allah dat weet ik niet meer.
Ik vroeg hem wie Allah was en hij zei dat het de belangrijkst was in hun leven en dat hij in het paradijs was. Hij legde me uit dat het net als God was. Dat snapte ik ook niet dus dat veranderde niets.

Ik vroeg toen ik 7 was, juf Vera naar God en ze zie dat is me altijd een mysterie gebleven. Ik vroeg dat aan iedereen die wellicht iets wist in mijn beleving.
Ik leerde daar al mijn mond te houden op dat woord.

Ik moest mee met mijn biologische vader en moeder want er werd iemand in de kerk gedoopt. En mijn vader was Nonnos. Peetvader van de baby. Het was een Grieks-orthodoxe kerk. Een vreselijk lange dienst waar ik niets van verstond, maar (schijn) heilig was het wel. Ik vroeg mijn vader namelijk over God O-Theos.
Weer een andere naam erbij.
En hij vloekte nog net niet dat dat dus allemaal onzin was al die comedy?
Mijn halfbroer, zijn moeder ging dood en we gingen naar de katholieke kerk, we haalde stukjes eet papier en ik vroeg waarom. Ja, dat doe je in de kerk het lichaam van Jezus stelt dat voor?
Maar nooit kreeg ik antwoorden, alleen het uitleggen van de woorden en de betekenis daarvan. Ik werd alleen maar nieuwsgieriger. Ik kreeg een joods vriendinnetje waar we bidden met handen vast in een kring. En later een vriendin die van huis uit Jehova was, die geen verjaardag vierde en een speciaal armbandje omhad waar dingen opstonden voor het ziekenhuis. Toen ik een jaar of 16/17 was ben ik alles gaan lezen, bijbel, koran gelezen over de Thora. Alle verschillende bijbels die spraken over hem, als God. Mijn God was daar niet. Want ik ging op zoek omdat ik er iets van begreep, iets van voelde.
Een weten, een gevoel. Ik wist ze vertellen me iets, maar ik snap het niet. Dus ik heb het gezocht in de uitleg. In de versie die ze dachten dat de waarheid is. In de geschriften die regels bevatten van zonde en onderdrukking. Maar ik voelde dat wat ze God noemden anders was dan wat ze in boeken beschreven.
De regels en de uitleg daar weer van.
Mijn gevoel van God was allesomvattend, alles bezittend, alles schenkend. Mijn God was licht, heel licht. Niet nemend of bevooroordeeld. Mijn God was geen persoon. Maar een groot licht die iedereen omvatte en ook iedereen had dit licht of was dit licht.
Toen ik met mediumschap in aanraking kwam was er die zoektocht weer.
Die nu gericht kon zijn aan een goddelijke wereld die alles omvattend was, een goudeerlijke vond die we allen bezitten. Daar werd de uitleg geven. Over de god als in greatness over death. En dat klopte beter maar ook daar merkte ik wie het vertelde dat daar de kleuring inzat waar ik elke keer op stuk liep. We geven onze draai aan dat mooie, liefdevolle, hoe ervaren de mediums ook zijn of waren.

Er was nog steeds mijn God. God en Ik. En daar was voor mij ineens de klap, het kwartje, het vuurwerk.
Ik zocht buiten mezelf, ik zocht God in een ander zijn boek in een ander zijn verhalen.
En ik had God allang in me.
En voor mij had het geen regels, geen gender, geen reden waarom dingen zo zijn.
Voor mij was het intens mooi en liefdevol.
En daar vond ik de Divine in mij.
En nu, nu is God een verbintenis tussen jou en mij de thuis waar we weer heen en vandaan komen, en jij bent God en de bomen zijn God, de dieren en alles wat trilling heeft, een ziel heeft.
Ik bid tot niets en alles niet naar een boek of verhaal. Maar slechts tot het eeuwige licht.
En de dankbaarheid van het leven. De dankbaarheid van de dag.
Van mij als ziel, als spirit en als mens en aan die vonk die dat verbindt.
Die ook spirit heet, die grootsheid over de dood heen, heet.

Die God.

En jij waar is jouw God?

Rosita X

Dag lieve Piet

Ach, lieve Piet!

Zondag dacht ik ineens aan je.

Ik zocht of ik wat vergeten was en je iets had beloofd, of dat je zou komen. Ik bedoel waarom anders denk ik ineens zo intens aan je?

Maar dat was het niet, nee. Nou dacht ik het zal dan wel.

Maandag zelfde, dinsdag zelfde en toen krijg ik een app. Rosiet, ik weet niet of je het al gehoord hebt, maar Piet is overleden.

Mijn eerste reactie?

Schrik, toen vandaar dat ik aan je dacht. En daarna, ooo hij is bij zijn grote liefde.

Eindelijk.

Gelijk waren daar je pretogen en je ondeugende grapjes tegen mij. (en je schuddende buik) En de herinneringen aan elkaar gingen in en uit mijn hoofd.

Een groot healer!
Echt.
Zo’n bijzondere man.

Op de trance dagen heerlijk met Kees en John bomen. En die ene keer toen je vrouw kwam in de groep via de trance. Die dingen vergeet je niet meer. In het donker zitten voor spirit! Wat genoot je daarvan. En je altijd positieve feedback op de andere. Wat knapte je op van zo’n dag en later de twee dagen. Want wat zat je soms met je ziel onder je arm.
En dan was Jacqueline ervoor je. Als ze kon, reed je mee. En dan vertelde je trots dat ze zo’n steun was voor je.

Niet dat je het nodig had, hoor, zei je dan.
Je werk in het ziekenhuis. Ach ja, ik doe het gewoon graag Rosita.

De healing groep via Ilse in de hospice. Wat baalde je dat dat stopte.

Je was zo graag aan het helpen.

Piet, ik mocht pietje zeggen 😜.

Eigenwijze, koppige Piet!

Ik zie je vast ergens voorbij komen een van deze dagen. Bewust dan.
Want van de week wilde je het waarschijnlijk al duidelijk maken.
Maar ja dat hoofd, hè.

Piet doe ze de groeten daar in spirit!

Liefs Rosita x

Vaarwel 2023

Het is weer tijd voor het jaar mooi af te sluiten.
Het dagboek moment van dit jaar.
Het terugkijken en reflecteren.

Wat heeft dit jaar me gebracht en wat kunnen we laten.
Deze pagina in mijn “dagboek” doe ik wel even over om te schrijven en vanochtend om 8.00 was hij klaar.
Net voor dat ik naar de dokter moest.

Ik zou kunnen beginnen bij de dokter, maar dan moet ik weer opnieuw gaan schrijven. Dus aan het einde vertel ik het verhaal dokter.

Mijn 52^ste levensjaar, het jaar dat ik 51 werd en dat we 25 jaar zijn getrouwd, het jaar waarin kind nummer 1, 23 werd en nummer twee 21.

Het jaar dat het me weinig tot niets meer kan schelen wat anderen vinden.
Het jaar dat ik trouwambtenaar en uitvaartspreker wordt.

Het jaar 2023.

Mijn jaar was goed, heel goed.

Mooie dingen gedaan op werkgebied maar ook privé. Mooie moment gekend, mooie gesprekken gehad. Diepe emoties beleeft.

Gezien waar mijn waarheid is om die later weer te veranderen. Wat in dit jaar voor mij centraal staat is durven zijn. Volledig durven zijn.

En durven laten of moet ik zeggen durven zijn en daardoor te kunnen laten. De afgelopen jaren heb ik me afgesloten als je me pijn deed, ook al bleef ik van je houden. Maar dit jaar heeft me geleerd, ik houd toch van je ook al wil je dat niet.

Ik houd van je om zoveel redenen of je dat nu wilt of niet. Daarbij hoef ik geen contact of geen gesprek, maar ik sluit niets af, niet ervoor en niet erna. De deur is open, je kunt erin en er weer uit. Je hoeft me niet te kwetsen, omdat je je eenzaam voelt, je hoeft me niet weg te stoten omdat je me niet begrijpt. Je mag me laten, maar ik houd toch van je.

Ik houd van mij.

En daarom ook van jou.

Ik heb afscheid genomen van veel dingen van veel mensen en van veel werkomstandigheden. En toch houd ik ervan, en van jullie. Ik hoef het niet te doen. Ik mag het doen.
Ik mag het laten omdat ik van mezelf ben gaan houden.

Snap je mijn jaar?

Toen, heel lang geleden was verlies en vasthouden mijn ding. Het thema en start van mijn leven was er 1 van er niet kunnen en mogen zijn.
En dat heb ik in stand gehouden. En dit jaar voel ik me bevrijd van dit gevoel. Ik hoef je niets te bewijzen, dus jij mij ook niet. Dat klinkt soms onverschillig, maar dat is het niet.
Wat je me laat zien is je worsteling met jezelf.
En dat is oké.
Wat ik je laat zien de mijne.
En dat ik oké.

Ik wil je graag laten weten dat het kan dat ik je gekwetst heb, omdat ik sprak uit mijn waarheid. Maar mijn waarheid was de mijne. Ik hoop dat als ik je gekwetst heb dat je me kunt vergeven. Mocht jij mij gekwetst hebben met jouw waarheid vergeef ik jou ook. We hoeven niets met elkaar, maar als er houden van was, gaat dat dus niet weg.

Ik wens je alle geluk, gezondheid en alle goud in de wereld. Omdat je dat verdient. Er is zoveel te geven en zoveel te delen. Er is genoeg voor ons allen. Laten we alles delen zoals de lucht op en om de aarde. De zuurstof die we delen. De maan waar we naar kijken, de zon die ons allen verwarmd.
Die zon is er voor iedereen.
De maan, de lucht en al het geld en goud in de wereld.
Er is al zoveel oorlog laten we vrede zijn.

Toen dit jaar begon was het al duidelijk dat het een jaar van nieuw zou zijn.
De trance academie starten en toen we voelden dat we genoeg geven hadden met elkaar stopten we. We hebben harten geraakt en dat was mooi. Stoppen is ruimte maken voor nieuw of ruimte maken. Gewoon ruimte maken.
Toen ik in de XXL 5-daagse voelde dat de trance een eigen 5-daagse verdiende, gaf ik daar gehoor aan.
5 dagen trance zonder afleiding alleen maar diepte en dieper en diepst.
Zitten met spirit en in november was de eerste editie. Wat een cadeau.

Na de zomer, zo in september, zat de trui XXL niet meer goed. Ik reflecteerde en merkte ik mag die uit doen en ophangen daarin mag ik laten. Daarin mag ik liefde de ruimte geven. En besloot dat ik per 31 december met Mediumschap XXL ga stoppen. En geef ik de andere vrouwen de ruimte omdat ik van ze hou.
Na de zomer merkte ik deze gevoelens waar ik in het begin over sprak ik houd van je met open armen. En van mij nog meer.

De dokter zie ik toch?
Een plekje op mijn been gelukkig goedaardig maar de wond tja, de wond. Die is open en wil niet dicht. Dus ik heb aan het einde van het jaar meerde wekelijkse bezoeken om deze in de gaten te houden.
En ik zie een verband. Liefde laten stromen. En niets tegenhouden. Dus de ontsteking, de boos mag eruit.
En mijn wond mag dicht als het schoon is.
Want ik heb geleerd dat haat, wraak of boos ettert vanbinnen. Intern in de mens. En als je intern vergeeft en hen om je heen ziet voor wie ze zijn. Dan hoeft boos minder. Laten we de open wond dan zien als de laatste etter die eruit mag.
Dus als je iets vindt van mij, van wat ik doe of wie ik ben. Dat mag en dat is oké. Maar doe je zelf ook een lol en denk even wat het over jou zegt.
Niet voor mij. Maar voor jou. Voor jouw liefde voor jezelf.

Dus 2023 dank je wel voor het helen van dit oude zeer. En 2024 ik open mijn hart en armen voor gezondheid, liefde, vertrouwen, geluk, rijkdom, succes en ik wens het jou ook. Met heel mijn hart er is genoeg voor iedereen.

En op de valreep van 2023 ben ik genomineerd voor medium van het jaar en ligt mijn eerste Boek bij de drukker.

Rosita x

P.S.

Op de valreep van 2023 ben ik genomineerd voor medium van het jaar en ligt mijn eerste boek bij de drukker.

Ethel Post-Parrish.

Ik neem je mee in het leven van een veel beschreven en gefotografeerd medium, Ethel Post-Parrish. Gefotografeerd in een seance kamer met infraroodcamera.

Ethel was een bijzonder medium, ze werd geboren rond 1885 in Jonesboro, Indiana.
Haar mediumschap was eigenlijk met de paplepel in gegoten, want haar moeder, tante en oom allemaal lid waren spirituele verenigingen en betrokken bij spirituele kampen.

Dus al vroeg was mediumschap voor haar iets heel normaals.

In 1905 trouwde Ethel met Porter L. Stout en kreeg een zoon, Roland. Het geluk was van korte duur want ze gescheiden van Stout. En hertrouwde in 1916 met Myron H. Post, tijdens haar eerste huwelijk was ze hoedenmaakster en in haar tweede kwam mediumschap echt naar voren door dat haar man een spirituele genezer en alternatieve therapeut was.

Met Myron woonde ze op Camp Chesterfield, waar Myron diende als spirituele predikant. En al snel ging Ethel publieke demonstraties mediumschap geven en werd ze ook vrij snel beroemd vanwege haar fysieke seances. Hoe lang ze ervoor ontwikkelden vertelt het verhaal niet. Er wordt alleen gesproken over het resultaat. En dat was niet misselijk. Er waren trompet fenomenen en volledige manifestaties, van gidsen, waaronder Sir Joseph Banks en Silver Belle.

In 1927 richten ze hun eigen centrum op, Temple of Truth daar demonstreren Ethel haar mediumschap. En leidt ze ook nieuwe mediums op.

Later verplaatsten ze de Tempel naar Ephrata, Pennsylvania.

Ethel Post-Parrish stond bekend als een van de meest ontwikkelde mediums en is erg beroemd om dat ze veel getest werd en om de foto’s van haar gids Silver belle.

Ze heeft haar mediumschap gedemonstreerd op veel bekende plekken en kerken in de Verenigde Staten en Canada.

Tijdens haar leven onderging Ethel talloze tests om de echtheid van haar manifestaties te bewijzen, en ze staat bekend om het geven van seances, in zowel licht als volledige duisternis.

Ze was erg toegewijd en hoewel ze bekend was om haar foto’s en haar geteste mediumschap was haar grootse doel troost en healing brengen en het dienen van de spirituele wereld.

Ethel opende een zomerkamp in 1932, genaamd Camp Silver Belle, vernoemd naar haar Indiaanse gids, Silver Belle.

Ethels werk trok wereldwijde aandacht. Ze was in een diepe trance terwijl ze in een afgesloten kabinet zat. Waarbij de spirituele wereld ectoplasma uit haar lichaam onttrok dat als mist uit haar lichaam kwam en een zuil in de kamer vormde. Deze mist nam de vorm aan van haar spirituele gidsen, maar ook van overleden geliefde. Tijdens een seance konden soms wel vijf verschillende personen uit de spirituele wereld zich manifesteren, Jayne Cuthbert beschreef zelfs een ongelooflijk incident waarbij bijna vijftig spirituele figuren tevoorschijn kwamen. Laten we dat met een korrel zout nemen.

In een verslag uit 1945 wordt gesproken over overleden dierbare die tijdens een seance met hun dierbaren konden praten, terwijl tegelijkertijd stemmen zongen in het ergens anders in de kamer.

Er zijn ook veel publicaties van haar cirkel leider mevrouw Lena Barnes Jefts die artikelen hebben ook onderscheidingen gekregen.

Haar laatste echtgenoot was Jimmy Parrish, met wie ze op eenenzeventigjarige leeftijd in 1957 trouwde. Ze overleed het volgende jaar, en haar as werd over het terrein Van Camp Silver Belle verspreid.

Hier wat foto’s die in een tijdspannen van 50 seconden na elkaar werden genomen. De laatste twee twijfel ik aan omdat de camera op het laatst wat keuren kreeg, wordt in de verhalen verteld, maar de eerste 3/4 zijn zoals ik zelf ook wel eens ectoplasma heb gezien.

De kleurenfoto is een tekening van haar native American gids Silver Belle

Dolende zielen

Dolende zielen.

Een vriendin van mij krijgt het dit jaar goed voor haar kiezen. Allerlei onverwachte zaken die denderen haar leven in.

Een heleboel verdrietige, maar ook mooie dingen die gebeuren en waar emotie op zit. Het is soms zo dat alles tegelijk aandacht nodig heeft.

Ze heeft een hele leuke moeder die helaas alzheimer heeft en waarbij het heel snel gaat, het is alsof je een sneeuwbal van een berg afrolt die snel gaat en steeds meer aanzwelt.
Ze geeft haar moeder alle aandacht.

Bezoekt, masseert, knuffelt en is er voor haar. Alzheimer neemt het steeds meer over. Van agressie naar terug in de tijd, allerlei verhalen die er niet zijn. Vallen, niets meer weten. Niet eten of drinken. Geen pijn meer aan kunnen geven. Niet weten wie je bent als je in de spiegel kijkt. Ja, de horror die alzheimer heet. En moeder die is steeds minder zichtbaar. We appten van de week over en weer. En ze vertelde dat alleen maar even een hand vasthouden of een blik in de ogen rust brengt. Soms is het zo dat ik dan ineens tik op de app en mijn vingers sneller gaan dan de app. En als ik teruglees, is er logica.

De inspiratie ging als volgt:

Logische dat ze de liefde enkel hoeven te voelen. Want mensen met alzheimer weten niet echt waar ze eindigen of beginnen.

Met een hoofd dat langzaam oplost. Verbonden aan een zilveren koord dat niet knapt.

Een lichaam dat niet werkt zoals je wil. Of zelfs geen controle meer heeft over de functies.

Als er al ergens dolende zielen bestaan dan is dit de definitie.

Logische dat enkel kijken en aanraken en er zijn genoeg is. Want liefde is zo simpel, zo eenvoudig.

Dus een dolende ziel kan enkel op deze aarde bestaan. Bij deze aandoeningen, of geestesziekte. Een ziel die verdwaald is in de kwelling van een lichaam.

Dolende zielen op aarde. Laten we ze liefde sturen. Zodat ze hen thuis kunnen bereiken of hun lichaam weer kunnen controleren.

Altijd mooi hoe dit wekt en ook wat het doet. Deze inspiratie bracht me zoveel meer toen ik erover na bleef denken en echt tot me door liet dringen.

Dolende zielen…….zijn zielen die even de weg kwijt zien hier op aarde.
De weg kwijt naar het licht.
En lees het licht dan als het lichaam, als in het leven hier en nu. Ze leven niet helemaal maar half, of moet ik zeggen, ze kunnen het even niet anders.
Dolend in de wir war van de mind, de angst. Maar ook in eigen onbegrip en ook nog eens de angst om niet begrepen te worden. Want ja je bent anders, je voelt je anders.

Inrichtingen vol met liefdevolle doelende zielen.
Die het licht even kwijt zijn.
Kwijtgeraakt of wellicht uitgeschakeld om dat het trauma te groot was.
Vandaar de term dwalend naar het licht.

Mag ik zeggen dat deze inspiraties mij altijd blijven raken. Liefdevol aanraken. En mijn vriendin daar heb ik heel veel respect voor hoe ze alle ballen omhooghoudt. Laten we dus liefde blijven geven aan hen die dwalen en de weg naar het licht niet weten.

Liefs Rosita

Eeuwige dans van het leven.

In ons dagelijkse leven, waar de zon gewoon opkomt en gewoon weer ondergaat.
En de seizoenen elkaar in een prachtig mooie dans afwisselen, staan we als mens vaak stil bij het mysterie van de dood.
Als medium proberen we dan ook te laten zien dat deze dans eeuwig duurt en de ziel gewoon doorgaat.

Dit stukje tekst van Arthur Findlay,

“Once it is accepted that the mind never dies, but only changes the environment, then death on earth, no matter at what age, is understood to be merely a bend in the road of life, round which humanity is forever turning,”

Roept op tot een diepere overdenking van de kringloop van leven en dood.

Deze tekst, die klinkt als een lied, als een gedicht, nodigt uit om eens anders naar de dood te kijken.
De dood te zien als een ander onderdeel van onze levendige reis, een bocht in de weg van het leven die ons naar of in een nieuwe omgeving brengt.

Stel je nu eens voor dat het leven is als een rivier is, die stromend door tijd en ruimte gaat.
En als je dan naar de dood kijkt als een riviermonding, waarbij het water niet ophoudt met bestaan, maar gewoon van vorm verandert, zich mengt met de zee en verspreidt in een eindeloos bestaan.

Net als onze ziel niet verandert en oplost in het niets bij de dood, stroomt hij over in een ander bestaan, in een omgeving waar we misschien nog geen weet van hebben. De spirituele wereld.

Als we op deze manier gaan kijken naar de dood.
Kan de angst voor de dood veranderen. En zelfs volledig transformeren.

Het idee dat de ziel nooit sterft, maar alleen van omgeving verandert, geeft ons de vrijheid om op een andere manier te kijken naar dat wat we ‘dood’ noemen. Dat dat slechts een verandering is van de vorm waarin we nu als mens bestaan.

Het is als een vlinder die uit zijn cocon komt en zijn vleugels ontvouwt voor een nieuwe fase van zijn reis.

Net zoals we de seizoenen omarmen, de ontluikende van de lente, het bruisende leven van de zomer, de tot rust komende herfst en de verstilde winter, kunnen we de dood omarmen als een belangrijk onderdeel van onze menselijke ervaring.
De vergelijking met een bocht in de weg van het leven leert ons dat deze bocht ons niet weghaalt van het pad, maar ons eerder leidt naar een ander uitzicht, nieuwe ervaringen en onontdekte horizonnen.

Denk maar aan de ziel als een ontdekkingsreiziger, onderweg door tijd en ruimte. De dood is dan als een tussenstop, een gelegenheid om uit te rusten en op te laden voordat we verder gaan op onze reis.
Deze manier van kijken wordt zo mooi en liefdevol, als de ontdekkingsreiziger zich bewust wordt van zijn deelname aan een groter geheel, een voortdurende reis die de grenzen van het fysieke overstijgt.

Terwijl we de woorden van Findlay koesteren, worden we ons steeds meer bewust van het geschenk van het hier en nu en het wonder dat het leven heet.

Dan kunnen we troost halen uit het besef dat we deel uitmaken van iets wat onze voorstelling te boven gaat, iets wat ons verbindt met alle levende wezens en met de spirituele wereld zelf.

Dus laten we dansen op het lied van het leven, omdat de dood gewoon een nieuwe dansvloer aanbiedt, en dat onze reis nooit echt eindigt, maar zich vloeiend voortzet in een uitgestrekte en altijd veranderende realiteit.

Rosita. x

Ach, arme ziel!

Al jaren bevriend met die ene te gekke vriend of vriendin. En ineens past het je niet meer. Ineens denk je: wat zijn we anders zeg, dat heb ik dit niet of nooit zo ervaren. Nu is de tekst vaak; breken met die hap. Maar is dat zo? Als zoiets gebeurt, is soulsearching nodig naar binnen. Ja, in jezelf. Want je ervaart het ineens. De andere is meestal niet veranderd (uitzondering uiteraard mogelijk), maar meestal ben je het zelf.

Je kijkt anders, beleeft anders.

Bent gevoeligere, hebt een spiritueel ontwikkeling doorgemaakt, reiki, intuïtieve cursus of wat dan ook! en dan deugt de ander niet meer. of nog erger is de ander ineens de slechte die je leeg zuigt. Of die gaten creëert in je aura. Of als je net spiritueel ontwikkeld negatieve vibe creëert in je leven en daar kun je niet meer tegen, toch? Maar wat nu als in elke training, cursus. Of het mediumschap is of reiki goed wordt vermeld dat je veranderd. Dat je anders gaat kijken. Naar je familie je partner. Je zet een andere bril

op. je kiest voor jezelf. Dus als je voelt wat is de andere ineens stom. Kijk eerst heel even naar je leven, je ontwikkeling boor dat je wijst. Is er iets veranderd in of bij mij dat ik ineens anders kijk meestal het antwoord ja en dan neem verantwoording. Neem jezelf even onder de loop. Kijk naar wat er in jou anders is. en dan pas kijken naar de nader. En praat met de ander! vertel wat je voelt, wat je wat je waarneemt. En verkondig dit vooral als je waarneming niet als de absolute waarheid. Dus kijk altijd eerst naar zelf. Pas dan wijzen naar de ander. Of zoals mijn moeder zegt. Haal eerst de balken uit je eigen ogen dan de splinters bij de ander.

Tja, fijne soul searching,

Rosita x

Weet je het nog?

Kunnen we het ons weer herinneren. Kunnen we wakker worden uit deze droom staat? Kunnen we ons weer beseffen? Voordat we op deze aarde kwamen? Toen we nog een waren?
Weet je het niet meer? Echt niet? Of is het een vaag gevoel van ergens anders horen, maar niet weten waar precies? Toen we allemaal in de spirituele wereld waren en uitkeken naar deze mooie ervaring op de aarde. Deze ervaring als mens te gaan ervaren. Toen beloofde we elkaar we zullen niet vergeten.

Maar is dat gelukt? Is dat zo? Nu zien we alleen de eenzame reis, de ik hoor nergens bij reis. Ik moet alles alleen doen en iemand snapt mij, of de ik weet het beter en de rest is stom reis. Allebei een bij geval van iets wat dit leven deze ervaring met zich mee brengt; het ego genaamd. In deze reis op deze mooie Moeder Aarde.

Vergeten we wie we werkelijk zijn of wat we werkelijk zijn.

De Ziel.

De ziel die koos voor een mooie ervaring vol met uitdagingen. Vol met dualiteit, vol met schaduw en donker. Weet je het niet meer? Is het te vaag geworden? Wat op de achtergrond? Maar ergens zit de wetenschap er wel. Ik weet het zeker.
Want we waren daar allemaal behoorden tot de groep, de groep die deze aarde mochten bezoeken. Onze groep.
Onze tribe.
Wie weet hebben we elkaar allang ontmoet uit onze duizenden en duizenden zielengroep. En lopen we al jaren lang langs elkaar en weten we het niet meer.
We komen allemaal uit de magische spirituele wereld waar we ook weer naar terug gaan, we gaan weer naar huis, ons thuis. We weten het wel ergens diep van binnen. Weet je het al wat meer?

We moeten ervaren en leven. Ten volle en volle.
En onze liefdevolle achterblijvers, gidsen, helpers. Helpen ons herinneren deze ervaring te leven. Zij zijn er als een achterban, als real live-tv kijkers.
Ze sturen ons niet maar wijzen ons op een mogelijkheid die beter voor ons is.
Ze breken alleen maar hard in als het noodzakelijk is. Ze volgen onze aardse ervaring om te leren.
En wij leren ook wij ervaren eigenlijk. Want er is geen vooraf gezet plan, het plan was het leven.
Om straks de volgende zielengroep weer te begeleiden op dit aardse leven.
Samen als een.
Maar nu moeten we herinneren dat we hier gepland zijn, we wilde dit echt.
We wilden ervaren hoe het is in de zwaarte en er een liefdevolle ervaring uit te halen.
We wilden dit echt helemaal zelf. We maken hier allemaal keuzes die effect hebben op de ander. Dus mochten we op straat elkaar zien en er een herkenning zijn knik dan zodat we ooit weer zullen herinneren. Daar waar we waren, daar waar we heen gaan.
Daar waar we weer een zijn.
Compleet en volledig.
In liefde en harmonie.
En voor nu groet mijn ziel jouw ziel omdat ik weet en jij ook.

Ahé

Rosita x

Doodsangst

Doodsangst dat zag ik in haar ogen toen ze me vertelde dat er niets meer aan te doen was. Terwijl 2 jaar eerder de kanker de mond werd gesmoord door chemo bestralingen operatie en ga zo maar even door.

Overal zat het nu hersenen, longen, waar niet kun je beter zeggen. Ze was inmiddels meer dan die vrouw die hulp nodig had. Ik had gesprekken met haar over mediumschap leven na de dood en ze volgde trainingen bij me.

En in een van die momenten, gesprekken vroeg ze me of ik haar een reading wilde geven. Een reading om haar te vertellen hoe het daar in de spirituele wereld was. Wie er was hoe het ging.

Want ze werd bang, ja doodsbang. Ik praatte met haar, maar ik wist het niet zo goed. Ik wist niet zo goed wat te doen. Ik bedoel, ik wil wel dat wat ik zeg echt is. Dat wat ik zeg niet ingekleurd is door dat we elkaar kende, ik wilde dat alles wat er uit mijn mond kwam voor haar was.

En niet haar zomaar een beetje gerust stellen. Ik sprak er over met de cirkel leden dat ik me zo onthand voelde in deze vraag. En na het hen verteld te hebben kwam het volgende idee bij de circle-leden. Dat als ze de kans kregen om de spirituele wereld te vragen haar bij uitzondering eens in de cirkel uit te nodigen. Ze deden dat en ze bevestigde met een, ja. Ik zal even uitleggen hoe dit in zijn werk gaat, hoe dat gaat dit vragen. We hadden toen nog een trance cirkel. Een cirkel waarin filosofie van onze ongeziene vrienden (gidsen) gedeeld wordt. Bijvoorbeeld over hoe het is in de spirituele wereld en ook hoe ze ons begeleiden. Het is altijd mooi, liefdevol en warm. In die tijd spraken we af dat ik later kwam zodat als ze vragen hadden aan spirit ik (Rosita) dit niet wist, zo waren. Zo weet ik dat de antwoorden die komen echt van spirit zijn. Ik geloof namelijk dat mijn hoofd ook heel creatief is en dat dat wel eens in de weg kan zitten. Dus we houden tot op de dag van vandaag dit zo zuiver als mogelijk. Maar goed ze hadden dus het idee geopperd onze gidsen dit te vragen, mag onze vriendin een keer een gast zitter zijn.

Zoals je eerder al las was dat dus een ja, en werden er wat voorwaarden vanuit spirit geven die ik niet meer weet. We deden het dus! En we spraken af. Ik had geen idee wat kon komen dus ik vertelde haar maar dat het in ieder geval rustgevend en helend kon zijn.

Dat vond ze meer dan fijn, Ze zei zelf al, wie weet kan ik het gevoel een klein beetje ervaren. Het gevoel van de spirituele wereld. We hebben zelf zoveel aan deze avonden dat het op welke manier dan ook een mooie en helende ervaring zal zijn.

Little did we know.

Zelf heb ik het moeten hebben van de ‘notulen’ die ze me later gaf en de ooggetuigen, met andere woorden de sitters in onze cirkel.

We zaten met elkaar in het schemerende rood licht. Ik zakte weg. En na een minuut of 20/30 kwam eerst de spirituele wereld met filosofie over hun wereld. Ze vertelde van alles om de boel een beetje op te bouwen en al pratend zak ik meestal steeds verder weg. En daar was het moment waarop ze vragen mochten stellen.

En de sitters gaven haar het podium.

Ze vroeg hoe het daar in de spirituele wereld was en of ze daar opgevangen werd. Ook vroeg ze of er voor haar geliefde die hier op aarde achter zouden blijven gezorgd kon worden. En de spirituele wereld heeft haar dat niet alleen allemaal verteld, maar ook laten voelen. Laten voelen hoe het daar is de pure liefde laten ervaren. En toen kwamen er een voor een haar overleden dierbare naar voren. Met mimiek door overshadowing en lichaamstaal. Wel een stuk of vier achterelkaar, maar zonder haast. Om haar te laten zien wie er daar voor haar waren. Wie haar op zouden wachten bij de laatste adem. Of er gesproken is door haar geliefde weet ik niet meer. Maar wat ik wel nog weet hoe ik de sitters aantrof toen ik mijn ogen weer opendeed. Ze waren allemaal stuk voor stuk in tranen. (snikkend)

En onze vriendin, ze straalde. Echt ze straalde.

Ik ben nu niet meer bang om te gaan waren de eerste woorden die tegen me sprak. Ik weet het nu, ik zie ze straks allemaal. Ik weet hoe het is om daar te zijn en ik durf weer te vertrouwen. Ze heeft nog een paar maanden in liefde geleefd. Dank je wel spirit.

Weet je wat mooi is, ze heeft zich vervolgens op zoveel unieke manieren laten zien vanuit de spirituele wereld dat is ongelooflijk. Dus, wordt vervolgd!

Onder andere door deze ervaring stop ik niet met zitten, niet met mediumschap.

Omdat ik daar de noodzaak van ons werk heel, heel goed zag.

Dit verhaal heeft een komma, net als het leven.

Rosita ×

Waar je je licht op schijnt.

Waar schijn je je licht op waar geef je aandacht aan.

2022…

Wat bracht dit jaar me, wie bracht het me, wat nam het weg en gaf het ook wat terug?

Reflecteren in de tijd dat de zogenaamde hemel openbreekt je weet wat dat liedje, midden in de winternacht …. Precies die. Dat liedje waarin de komst van het nieuwe het lichte wat er aan komt mooi wordt bezongen. De heilige nacht waarin ook wordt gewacht op de komst van het licht. Deze tijd waarin naar binnen keren bijna onvermijdelijk is. En terug kijken op 2022 heel normaal voelt.

Als ik terug denk aan hen die me iets geleerd hebben of wel me pijn hebben gedaan, ik vergeef je de pijn die het me gaf, en zie de mooie ervaring die je me daardoor schonk. Dank je wel daarvoor.

Ze die me onverwacht licht brachten in mijn zwakste momenten.

Dank je wel!

Heb ik je onverhoopt pijn gedaan. Dan vraag ik je vergiffenis, ik weet zeker dat als ik het wist dat het je pijn heeft gedaan ik met je zou praten.

Heb ik je laten nadenken?

Dan hoop ik dat dat zonder pijn was. Heb je me laten nadenken? Dankjewel!

We zijn met elkaar gegroeid en met elkaar verbonden.

Ik zie je.

2023…

Laten we elkaar blijven geven wat er nodig is, maar zonder dat we invullen wat de ander volgens jouw nodig heeft. Laat het ontstaan.

Laten we dit jaar ons licht schijnen op al het moois.

Want het slechte is er toch wel.

Wat je aandacht geeft, groeit tenslotte.

Laten we licht schijnen op ons mooie liefdevolle gelukkige gezonde rijke leven. Dan volgt de rest vanzelf.

Heb een prachtig 2023.

Rosita ×

We hebben geen idee!

We hebben geen idee.

Je hoort het me best vaak zeggen; we hebben geen idee als medium. We moeten er buiten blijven staan en alles wat we doen als volgt benaderen.

We hebben geen idee en we weten heel weinig tot niets.

Want dan is er meer overgave, meer uit de weg gaan. En ook meer nieuwsgierigheid.

Meer spirit die communiceert via jou. In de afgelopen jaren heb ik 1000 de mensen voorbij zien komen. In sessies in demo’s in lessen. En hen in spirit blijven me verwonderen, echt! Het voorbeeld wat ik ga geven is niet alleen omdat het me tot diep in mijn ziel raakt, maar ook omdat het zoveel lagen bezit. Zoveel diepere lagen, boodschappen of manieren waarop spirit werkt. Het is een verhaal in een verhaal. Waar ik niet naar zocht in mijn sessie, maar wat naar me kwam. Als vanzelf toen ik besloot geen idee te hebben. S. heeft een privéles bij me. Al maanden probeerde we iets te regelen. Maar er was altijd wel iets. Werk, vakantie, tja dingen die het leven nu eenmaal geeft. En waardoor we halverwege oktober eindelijk konden starten. Privéles numero uno. Ik leg uit, en we werken tenminste zij werkte, ik leg uit, overleg en vertel. Ik stelde voor om ‘het’ even voor te doen omdat we bij iets kwamen wat zich het beste laat uitleggen als je het laat zien. Ik verbind me met spirit en laat los. Ik stap er tussen uit als het ware. Een vriendin van haar moeder kwam, De Vecht, een terras met wijn het beeld dat je daar kom zitten als je het nodig had. Bij haar kon zijn als je er behoefte aan had. De zorgzaamheid en gesprekspartner partner energie droop ervan af. Een vriendin die voelde als thuis komen. Zomers loom en een erg mooi gevoel van welkom zijn. Feiten, bewijzen rolde als vanzelf. Ze vertelde wie ze was en wat ze betekende voor de hele familie. Alles klopte. Tot het moment dat ik 25/26 oktober hoorde. Ik dacht mee over de datum was het een feest, geboorte of overlijden? En S. had echt geen idee. Ik zei zoiets als dan zal het vanzelf wel blijken. Want ik vertrouw spirit echt heel erg. Maar een nee op zo iets is gek. En ik schrok ook dat het over een week al was deze datum. Ik brabbel nog iets na, omdat het een gekke zin was. En ik schrok dus van de datums die week erna. Maar zonder dat het negatief voelde, hoor.

De volgende dag belt de moeder van S. haar en vraagt om direct naar huis te komen omdat er narigheid was. En wat blijkt papa was overleden. De mooie, sterke, gevoelige, bijzondere papa. Al deze termen worden later meer dan waarheid. Als blijkt dat de uitvaart op 25/26 oktober moest zijn. Juist ja de datum die de mooie vriendin doorgaf. In de toekomst maar zonder voorspelling … Deze lieve papa had een hartaanval en einde verhaal. Maar wat daarna gebeurde is niet te filmen hoe mooi! Ten eerste dus de datum die spirit duidelijk had gegeven. Er was wat verwarring wanneer plek was voor de uitvaart 25 nee toch 26 precies wat spirit al wist. In de dagen die volgde, heeft hij kleinkinderen en kinderen laten weten; ik ben er nog.

Er lag ineens een groen armbandje op de grond in de kamer in de week na zijn overlijden. Zijn vrouw vroeg zich steeds, maar af had ik hem kunnen helpen, horen en liep met wat schuldgevoel rond. Hij had vanuit het ziekenhuis een armbandje met niet reanimeren een keer gekregen. Die lag ergens in een lade ver weggestopt! En daar ineens lag in de ochtend het armbandje op de grond. Met andere woorden, je had me toch niet mogen reanimeren. Je had van alles kunnen doen misschien, maar dat wilde ik toch niet. Dus geen schuld of spijt! Een boos en vervelend moment in de auto en met dat zijn dochter de radio op een andere zender wilde zetten komt dit op de radio.

I’ll meet you on the other side

I’ll meet you in the light.

Komt goed lief kind, ik ben hier en we zien elkaar ooit weer!

De lampen die ineens los van elkaar aan en uit gaan zomaar. Ik ben er nog lief kleinkind.

Midden in de nacht zijn lievelingslied vanuit het hele huis over de boxen. Ik ben er nog lieverds.

En een beeld vanuit spirit als een droom die een andere dochter al eens eerder had gehad en tegen pa verteld dit gaf me zo’n vertrouwen en rust. Hoppa daar was dat beeld die magie luid en duidelijk in haar slaapkamer. Zo ook in de les die volgende waarin hij via me in een voorbeeld oefening zijn swa de vievere liet voelen. Met zijn liefde voor het leven, zijn liefde voor zijn familie, zijn trots. Met zijn liefde hoor boeken, ik zag de Koran en de boekenkast, de wijn, bijbel en zo veel meer diversiteit. En de ik zie dat mijn vrouw gedaan heeft wat we niet af konden maken, het gesprek, het vastleggen van zaken. De draaimolen die er als prullaria nog was. Deze bijzondere intelligente sterke papa heeft me weer eens heel duidelijk laten maken dat we geen idee hebben.

Dank je lieve collega-trouwambtenaar.

Diepe diepe dank!

Rosita ×

Ps. Ik kreeg ook nog een filmpje toegestuurd van deze bijzondere man piano spelend it’s a wonderful world wat voor mij dan weer een bijzondere betekenis heeft!

We hebben geen idee….

Blog

You may Also Like..