Dat gevoel niemand begrijpt, me niemand snapt hoe ik me voel. Er moet iets vreselijk mis zijn met mij. Jaren geleden is mijn zoektocht zo begonnen waarom snappen anderen niet dat ik iets voel wat er gewoon is. Ik weet dingen en voel dingen en ik wist ik ben zeker niet “gek”! 
Waarom geloven mensen me niet. Jaren was ik bezig om anderen te overtuigen het is echt waar. Ik kan dit echt, Ik voel dit echt daarin zelfs soms volledig gestopt omdat dat gevoel van ‘niemand begrijpt m’ de overhand nam. 
Ik bleef maar roepen het is waar. 
Het klopt wat ik voel, zie en hoor.
De spirituele wereld is er en dat voel ik, dat weet ik en dat hoor ik. 
Dus hoezo zeg jij dat het niet waar is. 
En hoezo geloof ik jou meer dan mezelf? 
Hoezo geloof ik dat jij weet wat ik voel, Zie, Hoor en weet. 
Dat nekte mij echt mega. Gaan de weg kom je er dan achter dat ik eigenlijk mezelf aan het overtuigen was. Nee Rosita je gelooft zelf niet dat dit talent voor jou weggelegd is. 
Dat wat jij kan bijzonder is of zelfs speciaal. 
Want mijn overtuiging was als ik het kan dan moet het toch simpel zijn. Want ik gaf mezelf geen waarde. Totaal geen waarde. Ik zag mezelf eerder als last. Dus als ik het kan dan moet het wel iets simpels zijn. Iets heel nutteloos.
Dat heeft me echt jaren gekost tot dat kwartje viel. 
Dat kwartje van; nee jij kan dit en ook goed en dat mag je vinden. Dat mag er zijn! Jij kan dit omdat jij het bent! Helemaal jij. 
WoW dat was voor mij echt de ommekeer mijn gouden sleutel. Mijn AHA-moment het moment waarop ik wist. Hier kan geen schouderklopje tegen op. 
En vanaf dat moment veranderen ook mijn mediumschap. En ook mijn blik op mediumschap. En ook op het lesgeven. Want ook daarin dacht ik iedereen ziet de energie toch gaan. Iedereen ziet toch of spirit er is. Iedereen ziet toch hoe het ander contact maakt, in trance gaat. Dat zie je toch. Iedereen laat spirit toch leiden in zijn leven, in lesgeven in mediumschap. 
Iedereen die lesgeeft zet spirit en zijn leerling boven aan. 
Want als ik het kan doet iedereen dat toch. En ook hierin zijn die dankbare jaren veel kwartjes gevallen. Want nee niet iedereen die lesgeeft ziet dit en nee niet iedereen hoeft dat ook te zien, maar ik merkte daarin wel dat ik “weer” anders was. 
Daar was tie weer. RAPPAPA. De niemand begrijpt me. 
Want nu begreep ik het aardig en nu voelde ik me weer alleen. Weer anders. BAM.
Ik zocht naar gelijkheid naar gelijkgestemde. Iemand. Hoe meer ik zocht hoe meer ik alleen kwam. Want als ik dacht hetzelfde gevoel gevonden te hebben was er altijd weer die afwijzing of die vinger die wees dat het niet oké was. Uiteraard was dat in mij. Maar hey dat kost tijd om dat te zien! Jaren ging dat door. 
En toen ik het echt niet meer snapte of laat ik zeggen accepteerde dat ik het allemaal niet in de hand had. 
WoW.
Toen ineens ervoer ik rust. Nu ervaar ik zelfs vrede. Want ik begrijp mezelf prima. En als een ander dat niet doet is het simpel weg niet mijn tribe. 
In mijn zoektocht heb ik geleerd dat je niets kunt zoeken, dat je enkel ontdekt. 
Dat je ervaart en groeit om erachter te komen dat je altijd al zo was. 

Rosita x

Dit blog is tot stand gebracht door iemand met een bijzondere kunst voor woorden! In de volksmond dyslexie genaamd! Best leesbaar zo, toch? Op opmerkingen over fouten en/of spelling wordt dan ook niet gereageerd.