Mijn zoektocht naar God en spiritualiteit.

Zoek en gij zult vinden? En wat heb ik gezocht.
God, heb ik gezocht en heb ik het gevonden die God? Ik zocht overal, in boeken, in verhalen, naar die ene God waar iedereen over praat.
Jouw God uit jouw boek.
Wat heb ik gezocht om te vinden wat men bedoelde met de verheerlijking van iets wat groter is dan de wereld, een verafgoding van iets wat oordeelt en regels heeft. Ik zal even uitleggen waar dit vandaan kwam.

Als kind is me nooit opgelegd iets te geloven. Ik mocht kiezen wat ik wilde. Mijn opvoed ouders hebben me vrijgelaten in de vragen en ook in de zoektocht.
“De hemel moest wel mooi zijn want er kwam nooit iemand terug” was wel zo’n beetje de gelovigste uitspraak die er was.
Mijn buren waren gelovig, althans ze bidden tijdens het eten:
Heere zegen deze spijzen Amen, was het gebed wat gedaan werd.
Ik vroeg wie die Heere was en het antwoord was God.
Ik vroeg wie God was en ik kreeg de uitleg die waakt over ons. Ik heb ook nog gevraagd wat spijzen waren, ik was 6.

Er kwamen 2 meisjes in de klas die praten geen Nederlands en zongen leuke liedjes die ze iedereen leerde, wij leerde ze de onze.
Ze kwamen uit Marokko, hun vader sprak wel wat Nederlands. En via hem vroegen ze of ik kwam eten. We aten met onze handen. De oudste zus zat ik de hoek op haar knieën en vertelde woorden die ik niet kende, net als de liedjes ook zingend. Ik vroeg de vader wat voor liedje dat was en hij zei ze is in gebed naar Allah of met Allah dat weet ik niet meer.
Ik vroeg hem wie Allah was en hij zei dat het de belangrijkst was in hun leven en dat hij in het paradijs was. Hij legde me uit dat het net als God was. Dat snapte ik ook niet dus dat veranderde niets.

Ik vroeg toen ik 7 was, juf Vera naar God en ze zie dat is me altijd een mysterie gebleven. Ik vroeg dat aan iedereen die wellicht iets wist in mijn beleving.
Ik leerde daar al mijn mond te houden op dat woord.

Ik moest mee met mijn biologische vader en moeder want er werd iemand in de kerk gedoopt. En mijn vader was Nonnos. Peetvader van de baby. Het was een Grieks-orthodoxe kerk. Een vreselijk lange dienst waar ik niets van verstond, maar (schijn) heilig was het wel. Ik vroeg mijn vader namelijk over God O-Theos.
Weer een andere naam erbij.
En hij vloekte nog net niet dat dat dus allemaal onzin was al die comedy?
Mijn halfbroer, zijn moeder ging dood en we gingen naar de katholieke kerk, we haalde stukjes eet papier en ik vroeg waarom. Ja, dat doe je in de kerk het lichaam van Jezus stelt dat voor?
Maar nooit kreeg ik antwoorden, alleen het uitleggen van de woorden en de betekenis daarvan. Ik werd alleen maar nieuwsgieriger. Ik kreeg een joods vriendinnetje waar we bidden met handen vast in een kring. En later een vriendin die van huis uit Jehova was, die geen verjaardag vierde en een speciaal armbandje omhad waar dingen opstonden voor het ziekenhuis. Toen ik een jaar of 16/17 was ben ik alles gaan lezen, bijbel, koran gelezen over de Thora. Alle verschillende bijbels die spraken over hem, als God. Mijn God was daar niet. Want ik ging op zoek omdat ik er iets van begreep, iets van voelde.
Een weten, een gevoel. Ik wist ze vertellen me iets, maar ik snap het niet. Dus ik heb het gezocht in de uitleg. In de versie die ze dachten dat de waarheid is. In de geschriften die regels bevatten van zonde en onderdrukking. Maar ik voelde dat wat ze God noemden anders was dan wat ze in boeken beschreven. 
De regels en de uitleg daar weer van.
Mijn gevoel van God was allesomvattend, alles bezittend, alles schenkend. Mijn God was licht, heel licht. Niet nemend of bevooroordeeld. Mijn God was geen persoon. Maar een groot licht die iedereen omvatte en ook iedereen had dit licht of was dit licht. 
Toen ik met mediumschap in aanraking kwam was er die zoektocht weer. 
Die nu gericht kon zijn aan een goddelijke wereld die alles omvattend was, een goudeerlijke vond die we allen bezitten. Daar werd de uitleg geven. Over de god als in greatness over death. En dat klopte beter maar ook daar merkte ik wie het vertelde dat daar de kleuring inzat waar ik elke keer op stuk liep. We geven onze draai aan dat mooie, liefdevolle, hoe ervaren de mediums ook zijn of waren.

Er was nog steeds mijn God. God en Ik. En daar was voor mij ineens de klap, het kwartje, het vuurwerk. 
Ik zocht buiten mezelf, ik zocht God in een ander zijn boek in een ander zijn verhalen. 
En ik had God allang in me. 
En voor mij had het geen regels, geen gender, geen reden waarom dingen zo zijn. 
Voor mij was het intens mooi en liefdevol. 
En daar vond ik de Divine in mij. 
En nu, nu is God een verbintenis tussen jou en mij de thuis waar we weer heen en vandaan komen, en jij bent God en de bomen zijn God, de dieren en alles wat trilling heeft, een ziel heeft.
Ik bid tot niets en alles niet naar een boek of verhaal. Maar slechts tot het eeuwige licht. 
En de dankbaarheid van het leven. De dankbaarheid van de dag.
Van mij als ziel, als spirit en als mens en aan die vonk die dat verbindt. 
Die ook spirit heet, die grootsheid over de dood heen, heet. 

Die God.

En jij waar is jouw God? 

Rosita X